“Un no cobra más fuerza cuando se sabe decir que sí”
Dir sí o dir no sembla cosa fàcil però pel contrari és una de les expressions més arriscades de la vida. Un no o un sí tenen força en funció del moment, del context i sobre tot si la persona s’atreveix a ser lliure per poder contestar. Algunes persones acostumen a dir no per principi, com els nens petits que hi ha una etapa en la que diuen no sense més, simplement per portar la contrària i per veure la reacció dels adults i en especial dels seus pares. Però quan som més grans si a tot acostumem a dir no és que ens hem instal·lat en la negació o en la frivolitat de voler-nos afirmar i destacar donant una opinió que no depèn tant del nostre pensar com de la opinió del qui tenim davant. Crec que el polític que va pronunciar aquesta frase fa pocs dies precisament volia evitar que el tinguin per una persona que canvia de camisa segons els vents que bufen. I certament en aspectes fonamentals de la unitat d’Espanya i el respecte per Catalunya no ha canviat gens, i el que és mes fort, tampoc li permetrien! Per un altre cantó hem de reconèixer que moltes persones els és més fàcil dir que sí que no pas negar-se a fer alguna cosa o escollir diferent en funció del propi gust, pensament o situació personal que viu. Dir no amb sentit i criteri no és gaire fàcil i psicològicament parlant és de lo més complicat que hi ha. De petits ens han educat en una direcció determinada: la de ser obedient si volem ser bons nens i bones nenes i això vol dir sí al que ens diuen els pares, educadors i en general persones grans. Dir no pot fer riure en algun moment si és entès com una gracieta que fa la criatura però no serà ben acceptat si el petit mostra un gust o voluntat diferent de la dels adults. Llavors fàcilment serà castigat ja sigui amb mirades, paraules o fins i tot amb un to de veu més alt del normal. Dir no amb sentit i responsabilitat només es pot fer quan la persona se sent prou confiada en les seves opinions i decisions i no té massa por a la reacció dels altres. Quan pot assumir que els altres es puguin enfadar, quan el seu benestar passa per davant del voler quedar bé o voler acontentar a tothom. Saber dir sí i saber dir no té menys a veure amb una tècnica o un saber teòric però que amb l’autoestima que tenim, o amb la dependència amb la que vivim les coses i la responsabilitat que vulguem assumir en la vida. Per això aquest polític tan “popular” va remarcar la seva capacitat de dir sí per que no el confonguessin amb una persona sense opinió quan diu no a certs dogmatismes o encarcaraments que sonen a cosmètica electoral.
Eduard Fonts