Primer t’has d’estimar tu ! (1)
En el treball psicològic t’adones que la gent no és tan egoista com ens pensem sinó que allò que costa és saberse estimar o millor dit estimar-se sense sentir-se malament. No fa massa que una persona em deia que s’hauria d’estimar més per poder ser més lliure i per estar millor amb els de casa seva. Era una resposta plena de sentit a la que havia arribat després de temps de treballar aspectes personals i d’haver canviat el que entén per estimar i estimar-se.
Estimar és, massa vegades, un acte, una voluntat vers els altres, a favor dels altres, sense pensar en tu mateix. Per influències religioses i també psicològiques s’ha entès com un donar a canvi de res, un fer sense parar, o un no expressar el que hom li agrada. I en aquesta suposada manera d’estimar s’hi amaga un no estimar-me a mi mateix, ni valorar el que sento, desitjo o voldria gaudir. Diguem que faig veure que estimo a tothom però el primer a qui no estimo és a mi, precisament aquell de qui haig de tenir més cura i més responsable sóc. Perquè massa vegades estimem els altres, ens preocupem dels altres per tal que, inconscientment, els altres ens estimin. És a dir, no em sento prou valuós per estimar-me, em sento malament si ho faig i espero que sent bona persona i agradable amb els altres aquests em tindran en compte, valoraran el que dic i no em deixaran de banda.
El problema arriba quan els altres no reaccionen com esperem. O bé no estan massa pendents de nosaltres o bé no són tant entregats com voldríem. Llavors ens sentim defraudats o menystinguts i patim per com els altres ens han atès després de lo molt que hem fet per ells i lo molt que ens hem sacrificat.
Enmig d’aquesta i altres situacions ens cal donar un gir intern que no és ni fàcil ni possible amb només bones intencions, o cursets que ens diguin: estima’t més! Que més voldríem que fer-ho però per més que sapiguem la teoria o ens ho hàgim repetit una i mil vegades no acabem de creure en nosaltres.
Hi ha una dita que fa: “la caritat ben entesa comença per un mateix”. Què difícil es fa valorar lo propi quan no se’ns ha facilitat aquest ensenyament o quan nosaltres hem crescut pensant que lo nostre no era valuós i que només amb l’estima i valoració dels altres seríem algú. Quina mentida!. El primer amor ha de ser el nostre. No cal que cerquem fora el que tenim a dintre, no cal que anem mendicant el que ha de ser el primer deure i goig de tota persona: ser responsable de sí mateix, valorar el que té i ser agraït amb el que ha rebut i segueix rebent. Llavors podrà ser més lliure i viure més feliç... i dintre de 15 dies, ho acabarem d’explicar.
Eduard Fonts, psicòleg.