Els drogoaddictes també pateixen.
Però no només ells ho passen malament, sinó també els alcohòlics, els que juguen a les màquines escurabutxaques, els addictes al treball i en general tots els que tenen alguna addicció ho passen malament tot i que molta gent els critica, els desprecia. Sembla que des de temps antics la societat ha deixat de banda o ha marginat els que tenen alguna malaltia o pateixen algun trastorn del tipus que sigui. Ja en temps de Jesús és separava a la gent que tenia la lepra, eren apartats dels pobles, reduïts en una petita extensió de terreny i deixats de la mà de Déu.
Ningú no els atenia perquè es podia contraure la malaltia però allò més dolorós era la seva solitud i l’acusació que se’ls feia de pecadors, per haver tergiversat algun manament religiós. Avui dia tenim tendència a riure’ns de situacions o normes que vivia la gent de fa uns quants anys, ens sembla que ja ho hem superat però resulta que encara avui deixem de banda, tot i no ser de la mateixa manera a la gent que té una malaltia o que té una situació difícil i no diguem si tenen una addicció vista com a molt negativa. Llavors procurem “no contaminarnos” i seguir purs, i moltes vegades els fem sentir culpables del que els passa. Si beuen és perquè són persones amb poca voluntat o que no saben afrontar els problemes, o amb poca consistència interna. I si es gasten la setmanada en el joc els mirem com a persones injustes i poc amoroses amb la família.
No es pot defensar les addiccions com a tals, ni veure-les com quelcom que és inofensiu, ni que sigui l’addicció al treball però cal posar-se a la pell de les persones que les viuen, i aquestes sí que cal que siguin acceptades i respectades. No es pot negar que pateixen tot i que puguin fer veure que no els passa res. Han perdut una part de la seva llibertat o capacitat de decisió enfront d’alguna situació que les supera. Fins i tot han perdut confiança en si mateixes. I moltes d’aquestes situacions són d’ordre psicològic profund que les mateixes persones poden no conèixer. Les hem d’ajudar sense deixar-nos dominar per la seva addicció ni protegir-les com si fossin nens petits. Poden reaccionar si tenen ajuda, poden lluitar si se senten recolzades però cal entendre que el seu camí no és fàcil. Tampoc ho és el de les persones que estan al seu costat que hauran de protegir-se dels exabruptes de l’addicció i de les demandes fora de lloc que rebin i que poden destruir o coartar la seva vida.
Eduard Fonts, psicòleg.